مدیریت استراتژیک در مقابل برنامه ریزی استراتژیک

 

من عمداً از کلمات مدیریت استراتژیک و نه برنامه ریزی استراتژیک استفاده کرده ام. وبستر برنامه ریزی را به عنوان "یک اقدام پیشنهادی یا مورد نظر ، یا یک طرح تدوین شده که مراحل عمل را تعیین می کند" تعریف می کند. آکسفورد برنامه ریزی را "روش تدوین شده یا سازماندهی شده ای که به وسیله آن یک کار باید انجام شود" تعریف می کند. با این حال ، وقتی به مدیریت فکر می کنیم ، تمایل داریم به رویکرد سیستمی برای بهینه سازی سازمان فکر کنیم.

برنامه ریزی استراتژیک هنوز دارای فرایندی مجزا ، مجزا و مستقل از کسب و کار یک سازمان است. در حالی که مدیریت استراتژیک شامل برنامه ریزی ، اجرا ، ارزیابی ، نگهداری مداوم و تعدیل استراتژی سازمان است. از آنجا که من معتقدم مدیریت استراتژیک یک جنبه لاینفک از مشاغل یک سازمان است و نه تنها یک بار در هر سه سال عقب نشینی ، من از واژه مدیریت استراتژیک در طول این مقاله استفاده کرده ام.

مزایای مدیریت استراتژیک

طبق تعریف مدیریت استراتژیک به زبان ساده اولین دلیلی که اکثر سازمانها برای داشتن یک فرایند مدیریت استراتژیک بیان می کنند این است که مسئولیت هیئت مدیره را بر عهده دارد.

نیروهای ارزیابی عینی را مجبور می کند

مدیریت استراتژیک رشته ای را فراهم می کند که به هیئت مدیره و مدیریت ارشد این امکان را می دهد که در واقع یک قدم از مشاغل روزمره به عقب بردارند تا در مورد آینده سازمان فکر کنند. بدون این نظم و انضباط ، سازمان بدون توجه به تصویر بزرگتر می تواند صرفاً از طریق شماره یا مشکل بعدی کار کند.

چارچوبی را برای تصمیم گیری ارائه می دهد

استراتژی چارچوبی را فراهم می کند که در آن کلیه کارکنان می توانند تصمیمات عملیاتی روزانه خود را اتخاذ کرده و درک کنند که این تصمیمات همه سازمان را در جهت واحدی سوق می دهد. این امکان وجود ندارد (نه واقع بینانه و نه مناسب) که هیئت مدیره از تمام تصمیماتی که مدیر اجرایی باید بگیرد مطلع باشد ، همچنین این امکان وجود ندارد (و نه واقع بینانه یا عملی) که مدیر اجرایی از تمام تصمیماتی که کارکنان اتخاذ می کنند مطلع باشد.

استراتژی چشم انداز آینده را ارائه می دهد ، هدف و ارزش های یک سازمان را تأیید می کند ، اهداف را تعیین می کند ، تهدیدها و فرصت ها را روشن می کند ، روش هایی را برای استفاده از نقاط قوت و کاهش نقاط ضعف (حداقل) تعیین می کند. به این ترتیب ، چارچوب و مرزهای مشخصی را تعیین می کند که می توان در آن تصمیم گیری کرد. تأثیر تجمعی این تصمیمات (که می تواند به هزاران نفر در طول سال برسد) می تواند تأثیر بسزایی در موفقیت سازمان داشته باشد. ارائه چارچوبی که در آن مدیر اجرایی و کارکنان بتوانند این تصمیمات را اتخاذ کنند به آنها کمک می کند تا تلاش های خود را بر مواردی که به بهترین نحو از موفقیت سازمان حمایت می کند ، متمرکز کنند.

پشتیبانی از درک و خرید

اجازه دادن به هیئت مدیره و کارکنان در بحث راهبردی آنها را قادر می سازد تا جهت ، دلیل انتخاب آن جهت و مزایای مرتبط را بهتر بشناسند. برای برخی از مردم فقط دانستن کافی است. برای بسیاری از مردم ، برای به دست آوردن حمایت کامل آنها نیاز به درک آنها دارد.

اندازه گیری پیشرفت را فعال می کند

یک فرایند مدیریت استراتژیک سازمان را مجبور می کند تا اهداف و معیارهای موفقیت را تعیین کند. تنظیم معیارهای موفقیت مستلزم این است که سازمان ابتدا تعیین کند که چه چیزی برای موفقیت مستمر آن اهمیت دارد و سپس اهداف را تعیین کند و این اقدامات مهم را در مقابل هیئت مدیره و مدیریت ارشد نگه دارد.

دیدگاه سازمانی را ارائه می دهد

پرداختن به مسائل عملیاتی به ندرت به کل سازمان و به هم پیوستگی اجزای مختلف آن نگاه می کند. مدیریت استراتژیک یک دیدگاه سازمانی را در نظر می گیرد و همه اجزا و روابط متقابل بین آن اجزا را بررسی می کند تا بتواند استراتژی ای را ارائه دهد که برای کل سازمان بهینه باشد و نه یک جزء واحد.

معایب مدیریت استراتژیک

یکی از انتقادهای عمده به مدیریت استراتژیک این است که سازمان را ملزم می کند تا محیط آینده را برای توسعه برنامه ها پیش بینی کند ، و همانطور که همه می دانیم ، پیش بینی آینده کار ساده ای نیست. اعتقاد بر این است که اگر آینده آنطور که پیش بینی می شد رخ ندهد ، ممکن است استراتژی اتخاذ شده را باطل کند. تحقیقات اخیر انجام شده در بخش خصوصی نشان داده است که سازمانهایی که از فرآیند برنامه ریزی استفاده می کنند ، عملکرد بهتری نسبت به سازمان هایی که برنامه ریزی نمی کنند - صرف نظر از اینکه آیا آنها واقعاً به هدف مورد نظر خود رسیده اند یا نه ، دارند. علاوه بر این ، انواع مختلفی وجود دارد.